Wat kan de weerstand groot zijn om iets te doen. En wat kan die weerstand zichzelf lang in stand houden, ik sta er elke keer weer van te kijken!

Al weken krijg ik van de engelen en de fairies de kaart “Whom do you need to forgive?”. De kaart geeft als wijze boodschap dat je manifestaties en je energie simpelweg meer gaan stromen als je vergeeft.
Ja dacht ik, allemaal heel leuk en aardig, maar hoe doe je dat dan precies dat vergeven? En wie dan precies?

Ik sprak erover met mijn engelencoach Maria en kreeg van haar een bestandje met vergevingsoefeningen. Dat ik braaf heb gedownload en vervolgens weken lekker onaangeroerd op mijn laptop heb laten staan.

Elke dag dacht ik er aan, maar het bleef hardnekkig op mijn to-do-lijstje staan. Niet voor nu, ik stel het nog even uit.

Toch kwamen er in de tussentijd allerlei spontane herinneringen aan mensen, voorvallen (uit het verre en recente verleden) naar boven die om mijn aandacht vroegen.
Situaties waarin ik me gekwetst heb gevoeld of juist de kwetser was. Want vergeving gaat ook voor een groot deel over het vergeven van jezelf, alle handelingen en gedachten, woorden die je ooit de wereld in hebt geslingerd maar achteraf toch niet zo blij mee bent..

Vergeven is niet hetzelfde als vergeten of goedkeuren

De grote misvatting die er bestaat over vergeven, is dat je door iemand te vergeven, je het ook goedkeurt wat diegene heeft gedaan. Die overtuiging neemt bij veel mensen een groot deel van de weerstand om te vergeven voor zijn rekening.

Nee, vergeten en goedkeuren hoef je het gedrag van de ander absoluut niet.
Vergeven is simpelweg ervoor kiezen de ballast van de emoties niet langer meer met je mee te dragen. Want ergens is het ironisch, dat vasthouden aan het verdriet, de boosheid en het niet willen vergeven: wie heeft er last van? Die ander vaak niet hoor, die is zich er vaak niet eens van bewust wat zijn of haar gedrag aan pijn en verdriet bij jou teweeg heeft gebracht.
Het kost een hele berg energie om aan die emoties, die pijn en die gekwetstheid vast te houden, ja: óók wanneer dit volledig buiten je bewustzijn om gebeurt.

Deze onverwerkte emoties uiten zich in gevoelens van onvrede en rusteloosheid. In een poging dit op te heffen, zoeken we naar snelle oplossingen om ons beter te voelen. Denk aan eten of beter gezegd: snaaien (chocola, pepernoten en groentechips waren mijn favorieten de laatste paar weken), TV kijken, negatief nieuws lezen/kijken, eindeloos door Facebook scrollen in de hoop weer wat nieuws te zien wat je kunt lezen om je te laten afleiden etc.

Niet langer uitstellen

Vanochtend stond ik op met een zwaar gevoel, weerstand, geen zin, het gevoel hebben dat er alleen maar dingen moeten en niets leuk is. En wist ik: oké, nu móet je gewoon aan de slag! Want dat uitstellen en wegdrukken kost op den duur zoveel méér energie dan het daadwerkelijke vergeven zelf. Ik had dit eerder ervaren en zou beter moeten weten, maar ja..

Ik deed alle apparaten offline en pakte het bestandje met vergevingsoefeningen erbij. Thee en zakdoekjes in de aanslag, GO.

In het bestandje (wat ik graag met je deel, zie hieronder hoe) stonden twee oefeningen, ik koos voor de ‘moeilijkste’ omdat deze het beste resultaat zou geven:
als je het dan toch doet, dan ook gelijk goed, toch?

In die oefening gaf je eerst jezelf het woord, alle emoties die je nog voelde over het gedrag van de ander kon je uitspreken. Omdat ik dat toch lastig vond, schreef ik ze eerst op en las ze daarna hardop voor.
Daarna kon je de ander aan het woord laten: vanuit het perspectief hoe diegene het zag, wat zijn of haar worstelingen waren en waarom diegene zo heeft gehandeld, omdat hij/zij niet anders kon op dat moment.

En weet je wat ik nou zo prachtig vond om te ervaren?

Wanneer ik me in die persoon verplaatste, stroomden de woorden als vanzelf uit mijn pen op papier. Ik zag ineens glashelder en met redelijk gemak welke pijnen er bij die ander leefden. En kreeg ik het inzicht dat het vaak exact dezelfde pijnen waren als die ik ervaren had.
Weer een keer werd bevestigd dat de ander altijd en altijd een spiegel voor ons is.

We zijn allemaal één

We zijn immers allemaal één, we worstelen met dezelfde dingen en weten ons met veel emoties geen raad, weten niet hoe ze te uiten, hoe we met onze angsten en onzekerheden moeten omgaan.
Hoe we deze uiten is per persoon verschillend, maar de oorsprong van veel gedrag is exact gelijk. En door dat in te zien, die andere kant van de pijn ook een stem te geven, kwamen de tranen op gang. De opschoning.
Ik huilde tranen van compassie.
En met de compassie ontstond de vergeving.
En door de vergeving vond er heling plaats.
Prachtig…

Dus ja, er waren tranen, maar deze voelden eerder als een opluchting dan als de Grote Pijn waar ik zo bang voor was en waar mijn Grote Weerstand zich zo druk om had gemaakt.

Dus lieve jij, welke boosheid en pijn heerst er nog in jou wat nog even gevoeld wil worden? Doe jezelf een plezier en ga ermee aan de slag, het ruimt zo goed op!

En voor de duidelijkheid, het hoeven geen mega schokkende dingen te zijn geweest. Ik heb een fijne jeugd gehad en de vergevingsoefening kan op alle situaties en mensen worden toegepast. Bij mij kwamen er nu een vriendin van de middelbare school naar voren alsook een ex.
Maar het kan net zo goed gaan over die keer dat je onaardig was tegen je huisdier, of over de gekwetstheid die je nog steeds voelt over die ene chagrijnige kassière van 3 jaar geleden. We hebben gewoon over veel dingen losse eindjes qua onverwerkte emoties.

En daar moeten we wat mee, tenminste: ik voel dat ik er iets mee moest. Ik ben nog niet klaar en er komen vast nog meer mensen en situaties in me op. Het is een continu proces.

Tenslotte en nog een keer voor de helderheid: vergeet vooral ook jezelf niet op regelmatige basis te vergeven.
Weet dat we allemaal op onze eigen manier ons best doen.

Voel je dat je ook aan de slag mag/wilt met vergeving? Stuur me een mailtje en ik stuur je de oefeningen toe.

Echt, een groot cadeau voor jezelf!

Veel liefs, Joanne Aurelia