Een dromerig, in zichzelf gekeerd en gevoelig meisje was ik vroeger.
Voor veel dingen bang.

Ik klom niet in bomen omdat ik bang was om eruit te vallen.
En was ik voor mijn gevoel de laatste van mijn klas om zonder ouderlijke begeleiding met de trein te gaan: lang was ik vooral bang om tussen de dichtgaande deuren van de trein vast te komen te zitten.
En met je hoofd naar beneden het water in gaan?
Duiken dus?
Dat durfde ik pas op 39-jarige leeftijd te leren.

Achteraf gezien was de grootste en constante angst die ik het eerste deel van mijn leven had: om het niet goed te doen.
En daarmee de goedkeuring en liefde van mijn omgeving te verliezen.

Om dat te voorkomen, werd ik een expert in het anderen naar de zin maken.
Naar mijn eigen gevoel luisteren (laat staan handelen) was voor mij zo goed als onmogelijk.

Als jong volwassene vroeg ik mezelf steeds vaker af: waar word ik écht gelukkig van?
Wat is mijn missie?
Wat is de reden van mijn bestaan hier op aarde?
Elke dag doorworstelen met angst als enige raadgever voelde als overleven: zo zou het leven toch niet bedoeld zijn?

Het vinden van het antwoord op deze vragen werd een jarenlange zoektocht in de vorm van eindeloos veel boeken, cursussen en workshops over spiritualiteit & persoonlijke ontwikkeling.
Elk van deze leerde me iets, maar, aangekomen in 2015, de toverformule waar ik zo naar op zoek was, had ik nog steeds niet gevonden.

Ik was een maand in India met mijn ego aan de slag geweest en was als een ander mens teruggekomen.
Maar mijn leven sprankelde nog steeds niet, ik miste zingeving.

Mijn intuïtie leek kapot en ik wist niets meer te bedenken om het weer aan de praat te krijgen.
Ik was 37 en begon het bijna op te geven.

Het voelde alsof ik gedoemd was mijn grootste vrees te moeten accepteren:
om het leven van iemand anders te leven zonder ooit tot in mijn tenen toe geluk te ervaren.

Toen, tijdens weer eens een workshop, hoorde ik dat je de engel die altijd bij je was, om zijn of haar naam kon vragen.

Ik dacht dat alleen een medium zoiets specifieks door zou kunnen krijgen maar wilde de gok wel wagen.

Toen ik thuis op een rustig moment in mijn hoofd de vraag stelde: wie is er bij mij?
kwam er tot mijn stomme verbazing uit het schijnbaar niets, een woord in mij op: Sorena.

De eerste Google-zoekpoging leverde niets op maar de tweede was hartstikke raak:
er bestond een engel genaamd Serena.

De wereld leek stil te staan en toen ik de bijbehorende boodschap las, barstte ik in tranen uit:
het was exact de geruststelling over precies die onderwerpen waar ik al die jaren over had lopen tobben.

Hoe was het mogelijk… blijkbaar was ik toch in staat iets te ervaren buiten mijn angst en sceptische ego om: mijn intuïtie werkte!

Dat mijn relatie twee maanden eerder was beëindigd, ik de rust ervaarde van het alleen wonen en, zo bleek later, ik twee weken later met een bijna burn-out mijn loondienst baan zou verlaten om er nooit meer naar terug te keren, was achteraf niet toevallig: het was het keerpunt waar ik al die tijd naar opzoek was geweest maar niet meer in had durven geloven.

In de jaren die volgden, leerde ik bij alles wat ik deed de hulp van engelen te herkennen.
Niet angst maar steeds vaker vertrouwen werd de drijfveer bij het nemen van beslissingen en het zetten van stappen.

Mijn intuïtie begon steeds duidelijker te werken en de angst die ik nog wel voelde, kon ik steeds makkelijker overwinnen.

Mijn zelfvertrouwen groeide.

Stap voor stap durfde ik mijn droomleven te creëren en mijn unieke passies vorm te geven.
Ik 2017 werd ik zelfstandig ondernemer, deed ik al mijn spullen weg en vertrok ik met een enkele reis naar Bali.

Ik kwam weer naar Nederland, paste op mensen hun huis, ging te fiets door heel Nederland, begeleidde af en toe een reis, creëerde steeds meer diensten om mensen te ondersteunen in hun spirituele ontwikkeling en volgde mijn gevoel terug naar Groningen, om in 2020 sinds jaren weer in een eigen huis te wonen.

Inmiddels leg ik de verantwoordelijkheid voor mijn geluk niet meer in de buitenwereld.
Ik durf te kiezen voor dat wat míj blij maakt, ondanks dat dat vaak dwars tegen de ‘standaard norm’ in is.

Het klinkt super cliché: alle wijsheid die ik ooit buiten mezelf zocht, zat al die tijd al in mij.
Maar nu weet ik hoe ik daar bij kan komen.
Om het leven te leiden dat ik wil.
Ik ben mijn eigen goeroe geworden.

Wat je over mij moet weten, is dat ik inmiddels binnen no-time kan onderscheiden vanuit waar iemand praat: excuses en het zichzelf klein houden (angst) of vanuit een diep geloof in eigen kunnen (liefde).

Als het gaat om het volgen van je ware passie, komt er een vuur in mij omhoog die voor sommige mensen als streng wordt ervaren.
Ja-maren veeg ik resoluut van tafel.

Kort van stof ben ik nooit: als ik eenmaal op dreef ben en het stroomt, heb ik de gave om in tien zinnen en twintig bijzinnen hetzelfde te vertellen als wat een ander in twee zinnen kan.

Ik geef graag mijn (ongevraagde) mening maar heb er een hekel aan als mensen dat bij mij doen.
Waar ik ook niet tegen kan is als mensen mij op een voetstuk zetten en me vragen wat ze het beste kunnen doen: die vraag is niet aan mij om te beantwoorden.
Wel deel ik graag mijn tips zodat iemand haar eigen antwoord kan vinden.

Mijn visie op leven vanuit intuïtie en het luisteren naar je gevoel is dat iedereen het kan.
Je hoeft geen geboren medium te zijn om te kunnen communiceren met engelen.
Het enige wat iemand nodig heeft om haar droomleven te creëren, is bereidheid.
Bereidheid om de aangeleerde rotzooi, waaronder intuïtie vaak begraven ligt, aan te kijken en op te ruimen.
Bereidheid om niet met minder dan écht geluk genoegen te nemen.

Hoewel ik ook heus wel eens depri onder een kleedje op de bank lig en mezelf heel zielig kan vinden (sowieso de vijf dagen voordat ik ongesteld word), ben ik allergisch voor mensen die zichzelf structureel als een slachtoffer zien.
Ik ruik slachtofferschap van kilometers afstand en prik er binnen een nanoseconde dwars door heen.
Wat overigens niet wil zeggen dat ik zelf nooit onzeker ben!
Ook ik heb dagelijks onzekere gedachten, dat hoort bij het mens zijn.
De vraag is: hoe ga je er mee om en laat je het je leven bepalen?
Soms ?

Als je me zou kennen, dan zou je weten dat…

…. ik een groot gelover ben in eerlijkheid en openheid. Ik schroom niet om gevoelige privé-informatie met de wereld te delen, als dat mijn boodschap ten goede komt.
Zo heb ik, om een bepaald punt te maken, meer dan eens in een blog of video mijn banksaldo gedeeld met de wereld.
Heel on-Hollands inderdaad maar ik ben echt wars van Calvinistische truttigheid.

… vrijheid mijn hoogste goed is en ik een hekel heb aan de dingen doen zoals ‘het hoort’.

… ik veel tijd voor mezelf nodig heb. Ik hou erg van verbinding maken met mensen maar vind mezelf ook heel fijn gezelschap.

… ik nogal (heel erg) gevoelig ben voor de juiste uitspraak van mijn naam.
In het buitenland ben ik wat soepeler maar hier in Nederland is het Joanne met een E.
Geen A op het eind en nee, er is ook echt geen H in mijn naam te bekennen.
Mijn neefje is de enige die van deze regel mag afwijken: voor hem ben ik tante Anna.

… mij ’s nachts ergens voor wakker maken een heel slecht idee is.
Mijn eigen bioritme kunnen volgen (lees: slapen zonder wekker) is één van mijn grootste vrijheden als ZZP-er.
Mijn wekker gaat maar één keer per week en dat is op maandag, als ik op Facebook mijn live weekreading doe.

… ik verliefd ben op mijn knalroze powerblender. Hoewel ik heel blij word van haar groene smoothies, word ik net zo blij van een groot bord patat oorlog.
Oh en, ik kom uit Groningen: daar eten we patat oorlog zónder uitjes.

… Sparta Athena mijn andere grote liefde is. Deze herenfiets-met-een-vrouwennaam en ik reden ooit zeven weken door Nederland en België, zonder plan of doel, simpel onze intuïtie volgend.
Nog steeds krijg je me bijna niet gelukkiger dan de vrijheid van fietsen te voelen: in de zon, op een vlakke ondergrond, door de natuur, nieuwe plekken ontdekkend.

Ik heb een droom om ooit nog eens de Santiago de Compostella route te fietsen, en eigenlijk ook de rest van de wereld.
Wat me tegenhoudt zijn bergen… ik kom uit het platte Groningen en vind fietsen in Zuid Limburg al een uitdaging.

… ik dol ben op reizen.
Tijdens mijn eerste reis van velen, heb ik mijn hart verloren aan Latijns Amerika. Zodra ik ergens ben waar ik Spaans kan spreken, voel ik me uiterst gelukkig (Spaans is sowieso de meest sexy taal van de wereld als je het mij vraagt).

Reizen doe ik met Athena de fiets of met het openbaar vervoer.
Dat laatste is niet alleen omdat ik dan veel gemakkelijker verbinding maak met mensen en omgeving.
Simpelweg ook omdat ik geen auto kan besturen: mijn rijbewijs halen is iets wat nog steeds op mijn ‘later-als-ik-groot-ben-lijstje’ staat.
Update december 2022: dit doel kan ik eindelijk van mijn lijstje strepen want ik heb mijn rijbewijs gehaald!

facebook_1608998054705_6748626976845206434