Soms kan de buitenwereld best intens zijn. Afhankelijk van de hoeveel slaap die je hebt gehad, je humeur of je bui waarin je bent, komen prikkels de ene dag harder binnen dan de andere dag. Soms voelt even de stad in gaan al als een hele opgave. Pas hoorde ik iemand zeggen dat dat haar alleen lukt als ze zichzelf beschermd met een zonnebril en muziek op haar oren. Omdat ik denk dat er vast meerdere mensen zijn die hier moeite mee hebben, wil ik graag mijn ervaringen en tips met je delen.

Toen ik jaren geleden ontdekte dat ik ook onder de 20% van de bevolking val waarbij prikkels van buitenaf extra sterk binnen komen (de Hoog Sensitieve Persoon of ook wel HSP), voelde ik in eerste instantie een mega opluchting. Ik ben dus niet gek! Oké, gek ben ik nooit verklaard, maar ik had tot dan toe wel regelmatig aan mezelf getwijfeld; vooral wanneer ik van mijn omgeving (en mijn eigen interne criticus) te horen kreeg dat ik zo gevoelig was, dat ik me niet zo moest aanstellen wanneer ik niet tegen geweld op TV kon, het is toch maar een film? Nou, dat maakte voor mij niets uit. Of wanneer mijn toenmalige partner tijdens videogames de hele wereld kapotschoot en daar ook nog plezier in leek te hebben. Hele discussies had ik met hem: hoe kun je dat nou doen? Zou je in het echt ook zo koelbloedig iemand dood kunnen schieten? vroeg ik hem vol ontzet, Met mijn hoofd wist ik wel dat het niet echt was, maar mijn lichaam reageerde wel met echte stress op dit soort prikkels. Het is toch niet echt? zei hij dan ook, het is maar een spel, nep. Maar voor mij voelde het wél als echt en dacht ik, zeker in het begin: met wat voor monsterpersoon woon ik samen? Ik begreep er niets van en kon simpelweg niet bij hem in de kamer zijn als hij aan het gamen was. Overigens ook niet wanneer hij helemaal op ging in de voetbalemotie, en met schelden en schreeuwen de wedstrijd van zijn favoriete club beleefde alsof het om zijn eigen leven ging. Ook schrok ik gauw (nog steeds, want HSP-zijn gaat niet over ofzo) en van mijn schrikreactie (die helaas met een stevige vloek gepaard kan gaan, nee ik ben er niet trots op) schrok hij dan weer enorm… etc.

Kortom: prikkels van buitenaf komen bij mij dus harder binnen en daar moet je een weg in zien te vinden. Want mensen die niet HSP zijn, begrijpen het vaak niet en zullen allerlei meningen over je hebben. Inmiddels heb ik mijn HSP-zijn geaccepteerd en zie ik het als iets moois. Want dat ‘overgevoelig’ zijn, heeft ook zo zijn voordelen. Zo weet je meteen als er iets niet klopt of wanneer iemand niet de waarheid spreekt, zie je het in een oogopslag als iemand verdrietig is (fijn als dat een vriendin is, minder handig als het 18 wildvreemden zijn in een drukke winkelstraat), weet je dat de harmonie in de inrichting van een kamer net even beter tot zijn recht komt als je dat kussentje op die bank een kwartslag draait en ben je in staat om uit je ooghoek al te zien wat iemand wil zeggen of doen, vaak zelfs nog vóór dat diegene daar zelf van bewust is.

Acceptatie van je hoog gevoeligheid is dus een belangrijke eerste stap, waardoor je vervolgens ook rekening kunt houden met je gevoeligheden. Dus als je niet tegen harde geluiden kunt, dan kies je een restaurant uit waar de muziek en het licht gedimd zijn; ga je met je rug naar de deur of doorloop zitten, zodat je niet elke keer in de verleiding komt van iedere voorbijganger te peilen hoe zijn of haar bui is. Als drukke mensenmassa’s je uitputten, dan ga je niet naar concerten (ja, je moet er soms dingen voor opofferen), en beperk je het winkelen tot de rustige ochtenden als er weinig andere mensen in de stad zijn.

Maar er zijn situaties waaraan je simpelweg niet aan drukte om je heen ontkomt. En ook dat concert kan best leuk zijn, maar dan wel met juiste beschermende maatregelen.

Jaren geleden kreeg ik al eens de tip om je te omhullen met licht, met een kleur naar jouw keuze. Ik heb echter gemerkt dat één laag licht simpelweg niet voldoende was voor mij. Dus sinds een jaar gebruik ik meerdere lagen. Voordat ik de deur uitga, vraag ik de engelen om mij te omhullen met verschillende kleuren licht. Uiteraard kun je zoals altijd ook je Hogere Zelf, het Universum of helemaal niets aanroepen en het gewoon houden bij het visualiseren.

Ik begin met de kleur violet, een van de krachtigste kleuren qua bescherming. Ik zie mezelf dan in een soort ei, een soort luchtbel van violet licht. Vervolgens visualiseer ik laag voor laag een aantal andere kleuren: ik vraag om groen licht (helend en hoort bij aartsengel Raphael), geel, blauwpaars (beschermend en hoort bij aartsengel Michael), knalroze etc. Als een na laatste laag kies ik zilver en als allerlaatste de kleur goud. Tenslotte visualiseer ik spiegels aan de buitenkant van die laatste gouden laag en zet ik de intentie dat alles wat niet van pure liefde is, simpelweg niet door de laag heen kan komen. Ik zeg daarbij dat alles wat mij niet dient, terugkaatst op de spiegels, terug naar de afzender voor haar of zijn eigen heling en transmutatie. Uiteindelijk zit je dus in een soort regenboogei of -luchtbel van kleuren, je kunt voor jezelf bepalen hoe dat er precies voor jou uitziet, wat het beste voelt. Het gaat zoals met alles om de intentie die je zet.

Voor mij werkt deze kauwgombal aan kleuren wél: ik kom niet meer uitgeput thuis terug van een middagje stad. Wat niet wil zeggen dat ik me nog steeds het beste voel in een rustige omgeving met veel natuur ;-). En ja, soms heb je een bui dat ook de kauwgombal niet voldoende werkt. Of moet je hem halverwege de dag weer even opnieuw om je heen visualiseren. Uiteindelijk is het mooi als je jouw eigen unieke innerlijke licht zo krachtig kunt laten stalen, dat daarmee automatisch negatieve energieën of harde prikkels niet meer bij je binnen komen, ondanks het HSP zijn. Tot die tijd is het fijn dat je op dit regenboogei, luchtbel of deze toverbal kunt terugvallen: ik hoop dat het jou ook helpt! <3