Dit is misschien een gekke titel voor een blog, maar zo omschreef een lieve vrouw mij haar leven onlangs.

Omdat ik denk dat meerdere dames dan wel heren zich in haar verhaal herkennen, mocht ik het van haar met jullie delen.

Ze vertelde me over hoe ze de laatste tijd zichzelf helemaal was kwijtgeraakt, hoe gestrest ze zich voelde en dat ze alles als zwaar ervaart, hoe ze zich gevangen voelt in de verplichtingen die de buitenwereld haar oplegt. En die buitenwereld is heel divers:

• haar drukke werk, waar er nooit een eind leek te komen aan de e-mails en telefoontjes, altijd lag er weer nieuw werk te wachten.
• haar gezin, waar ze de zorg voelde voor haar partner en diens kind. Hoe ze er naar verlangde om eens alleen voor zichzelf te hoeven koken, eten waar zíj zin in had, zonder rekening te hoeven houden met smaakvoorkeuren of allergieën.
• haar partner, van wie ze veel houdt en hij ook van haar, maar het leek alsof er op sommige dagen alleen maar strijd, discussies en onbegrippen zijn. Oh heus, ze ziet haar eigen aandeel er in, ziet de spiegel die de ander is, wat dit over haar pijnen zegt etc. Maar los daarvan verlangde ze er simpelweg naar dat het ook gewoon eens zonder gedoe mag, gemakkelijk, fijn, dat het stroomt.
• haar (schoon)familie, van wie ze (hoe goed bedoeld ook) toch druk ervaart, om bijvoorbeeld vooral vaker langs te komen. En nee, het was echt not-done om dat familieweekendje te skippen, dat was simpelweg geen optie, ook al had ze zelf al andere plannen voor dat weekend en schreeuwde haar hele systeem inwendig ‘nee!’.

Zoals ze daar tegenover me zat: zo moe en met zoveel weerstand. Het liefste vluchtte ze weg in fantasieën, als een vrije vogel emigreren en alles en iedereen de boel de boel laten. Om alleen nog maar datgene te doen wat zíj graag wilde.

Heel herkenbaar…

We praatten over haar gevoelens van zich bekneld voelen, van een gebrek aan vrijheid in haar doen en laten. En al gauw kwamen we erop uit dat het allemaal te maken heeft met grenzen.

Grenzen stellen en duidelijk aangeven wat jíj nodig hebt is zo super noodzakelijk. Dat weten we maar toch vinden we het ook super eng om te doen. We gunnen een ander alles, staan automatisch in de zorgmodus klaar voor eenieder die ook maar een beetje (lijkt) nodig te hebben. Maar ja, doe dat lang genoeg en het moment komt gegarandeerd dat de balans niet meer in balans is… snap je?

En dan gaat je energiesysteem rebelleren, zich afzetten, van zich afblazen als een kat in het nauw. Letterlijk, want wat er dan uit je mond komt (ik spreek uit ervaring) is verre van liefdevol en kan ronduit kattig zijn. Woorden die normaal niet eens in je opkomen, spuien als gif je mond uit voordat je erg in hebt.

En nee, dat komt de sfeer verre van ten goede: je voelt je schuldig naar je partner (of wie je dan ook op dat moment voor je hebt, maar meestal zijn het de partners die het meeste te verduren krijgen) en die negatieve energie wordt nog weer eens lekker toegevoegd aan de stapel stress die je toch al voelde…. zucht.

Oh wat herkende ik me in haar verhaal! Dus wat ik haar vervolgens als advies gaf, gaf ik zeer zeker ook aan mijn vroegere, huidige en toekomstige zelf.

De rode draad in haar verhaal was GRENZEN aangeven. Vaak vinden we dat moeilijk, want we willen het zo graag goed doen. We willen niemand teleurstellen. En we willen vooral absoluut voorkomen dat iemand kritiek op ons kan hebben.

Maar stel dat iemand toch kritiek op je zou hebben, wat is het ergste dat er dan kan gebeuren? En is dat dan erger dan je al je energie verliezen? Waardoor je volledig uit je eigen kracht stapt? Alle unieke dingen die jou jou maken, laat wegvloeien? Waardoor er niets anders overblijft dan een vermoeid, leeg en chagrijnige vage versie van de sprankelende persoon die jij óók bent? Wie zit dáár op te wachten? En wie help je daar überhaupt mee?

Precies: niemand.

En oh wat weten we dit goed aan een ander als advies te geven, maar om dan zelf echt ons standpunt in te nemen, te uiten waar we behoefte aan hebben, op een liefdevolle manier te zeggen wanneer ons iets teveel is, zonder er een reden voor te willen/moeten/hoeven (denken!) te geven…dat lijkt haast onmogelijk. En dus strijden we maar door, raken we steeds meer en meer verwijderd van onze pure kern, onze echte wensen en behoeften. Ons sprankelende WARE zelf.

En wat doen we dan, als we zo ver van onszelf verwijderd zijn dat we alleen nog maar kunnen blazen, als bijna laatste uitvlucht?

We geven onze omgeving de schuld.

• We klagen over onze baas, over het werk dat we niet ideaal vinden maar stiekem doodeng vinden om achter ons te laten voor een leukere baan, want ja: bekend maakt bemind en alles wat er niet is, is onbekend en daarmee dus eng.
• We geven onze partner de schuld, we vinden dat we tekort komen in onze relatie, dat de ander niet genoeg voor ons doet, niet voldoende in onze behoeften voorziet etc.
• We geven onze vrienden de schuld, die het altijd alleen maar over zichzelf hebben en nooit eens aan ons vragen hoe het gaat. Die altijd wachten tot jij wat voorstelt in plaats van jou eens spontaan mee uit vragen.
• We geven onze familie de schuld, die altijd maar meer meer meer van onze tijd willen en niet lijken te snappen wat voor sociale taken we nog meer hebben te vervullen.

Ik vertelde haar hoe het mij heeft geholpen om uit dat onmachtige gevoel te stappen, door boeken die ik heb gelezen en deze zienswijze erop na te houden:

Voordat ik aan dit leven begon, heb ik als ziel bepaald wat ik in dit aardse leven wilde leren. Laten we als voorbeeld onvoorwaardelijke zelfliefde nemen, dan zitten de meeste mensen al goed ?

Als een soort regisseurs bepalen we voor onze geboorte samen met andere zielen wie welke rol gaat spelen in dit leven. We spreken we af dat we elkaar gaan helpen met de lessen die ieder van ons wil leren in deze incarnatie.

Zodra we worden geboren en aan ons nieuwe leven beginnen, vergeten we de zelfbedachte lessen van onze ziel volledig. Dat schijnt erbij te horen.

En dat maakt het lastig en maakt dat we ons een slachtoffer kunnen voelen van het leven, alsof het ons wordt aangedaan. Wat daardoor vaak automatisch gebuert, is dat we de geneigd zijn om ons erbij neer te leggen, en niet de veranderingen in gang te zetten die ons leven gelukkiger kan maken.

Voor mijzelf was het een radicaal inzicht om het om te draaien:

Het besef dat iedereen (je partner maar ook je vrienden, familie en zelf collega’s) niet toevallig in je leven is. Jij zélf hebt ze als ziel voordat je geboren werd, zorgvuldig uitgekozen. Zij zijn allemaal stuk voor stuk de meest ideale poppetjes die je helpen jou je zelfgekozen les te leren. En ze spelen hun rol vol overgave! Want dat was de afspraak die jullie hebben gemaakt immers?

Het vergt de nodige oefening, maar door het zo te zien, zet je al een eerste stap uit je slachtofferrol.

Dus in plaats van je tegen je partner te keren, je een slachtoffer te voelen en vinden dat je tekortkomt in wat hij of zij jou geeft, kun je het ook zo zien:

dat elke keer dat hij of zij iets zegt wat jou raakt, waar jij je over opwindt, boos of verdrietig om voelt of als kritiek ervaart, dit onderdeel van je zelfgekozen les is, bijna als een afgesproken cadeau wat je van diegene krijgt. Hoe fijn is het als je kunt zeggen: wauw, dankjewel dat je me dit spiegelt, dat je me dit uit liefde geheel volgens onze afspraak laat zien waar IK mezelf nog niet voldoende onvoorwaardelijke liefde geef.

Als jij helemaal oké bent met wie je bent en hoe je bent, als er geen pijnstukken meer in je onderbewuste zitten, als je voor de volle 100% onvoorwaardelijk totaal van jezelf houdt… zou je dan überhaupt geraakt kunnen zijn door de woorden van een ander?

Dat het je raakt, zegt alleen maar dat een deel van jou het eens is met wat diegene zegt of vindt van jou. Als je helemaal oké bent met jezelf, dan zouden deze woorden zonder enige impact zo van je schouders glijden. En de grap als dit gebeurt? Die ander voelt dan helemaal niet meer de noodzaak om dat soort dingen tegen jou te zeggen of wat van jou te vinden. Want: de afspraak is voldaan, jij hebt dat stukje les geleerd wat je wilde en zijn of haar hup voor dat deel is niet meer nodig. Tadaaa!

 

Dit is hoe ik het zie, mijn best doe om het te blijven zien, ook al lukt dat lang niet altijd. Zolang ik mens ben, zal dit spelen en blijft er altijd werk aan de winkel. Want het leren van onze zelfgekozen lessen gaat ons hele leven door, denk ik.

Tenslotte wil ik hierbij graag benadrukken dat iedereen altijd de vrijheid heeft om deze lessen niet meer verder te willen leren. We hebben de vrije wil om uit een liefdes/werk/vriendschapsrelatie te stappen, als die relatie ons op wat voor manier dan ook schaadt. Voel wat klopt voor jou, er is geen 1 enkele waarheid: jouw eigen waarheid is de enige juiste.

De tranen die er over haar wangen stroomden na deze woorden, waren een duidelijk teken dat ze ergens een waarheid zag, haar waarheid.

De opluchting was op haar gezicht te zien en toen we afscheid namen, zag ze er een stuk lichter uit. Dat gun ik jou ook <3

De teksten en woorden die ik deel zijn mijn waarheid, in de hoop dat het jou helpt en inspireert.
Ik nodig je uit om datgene eruit te halen wat met jou resoneert, negeer de rest 🙂

Delen van dit bericht? Natuurlijk! Wel graag in haar oorspronkelijke vorm en met vermelding van mijn naam.

Als eerste de nieuwste blogs en het laatste nieuws ontvangen? Meld je aan voor mijn nieuwsbrief genaamd Lichtflits. 

Of download mijn gratis Lichtgids: 10 tips voor direct een blijer gevoel! Dan ontvang je automatisch ook mijn nieuwsbrief.

Heb je de nieuwste informatie over Eenheidsheling al gelezen? Een super eenvoudige manier om met één enkele zin een heerlijke liefdevolle heling voor jezelf te vragen.

Heb je vragen, wil je wat delen: stuur me gerust een mailtje, ik vind het leuk om van je te horen!