Je zou het een fiasco kunnen noemen.
Als ik van te voren had geweten dat het zo zou gaan, was ik zeker weten niet gegaan.
Dan was mijn angstige ego bij voorbaat al de winnaar.

Maar ik ging wél.
Ik had behoefte aan wat tijd voor mezelf.
Ik wilde graag bewegen en naar een plek gaan die ik nog niet kende.
Dus vroeg ik mijn moeder of ze zo’n plek wist en pakte ik mijn vaders fiets.
Dat het stevig waaide, nam ik voor lief.

Vol goede moed begon ik aan mijn fietstocht, netjes de uitgestippelde route volgend: weg van de snelweg en via lieve fietspaadjes door het Groninger platteland.

Soms had ik wind mee, soms heel erg tegen.
Allemaal ingecalculeerd.
Goed voor de conditie.

Op een bepaald moment ging het regenen.
Hard regenen.
Ik had geen regenkleding bij me en fietste stug door.
Ik doe dit vrijwillig, bedacht ik me om de moed erin te houden.

En de beloning hield ik ook goed voor ogen: een kopje thee met wat lekkers, het lezen van een boek, lekker opwarmen tijdens mijn date met mezelf, voordat ik weer terug naar huis zou fietsen.

En dan loopt het ineens anders

Doornat en verkleumd kwam ik na anderhalf uur ploeteren aan bij mijn bestemming: ik had het gehaald!
Om er achter te komen dat Joris & Charlotte die dag getrouwd waren.
En de locatie dus niet voor openbaar publiek (lees: doorregende fietsers) beschikbaar was.

Tja..
Balen.
Maar het is zo.
Wat kun je doen?

Je kunt je heel erg druk gaan maken.
Heel erg balen.
Mopperen.
Jezelf heel erg zielig vinden.
In een mineur raken die perfect zou passen bij deze stormachtige weersomstandigheden.

Maar…wat heb je daar aan?

Ik was het die de weersvoorspelling niet had gecheckt.
Of de openingstijden van mijn eindpunt.
Ik wilde gewoon op pad, met mezelf, op de fiets.
De route was het belangrijkste, want ik wilde opladen in de natuur.
Nou, dat is gelukt!
Ja, op een andere manier dan de meest comfortabele; ik hou ook van met de wind mee en droog en warm enzo.
Maar dat is nou eenmaal niet altijd mogelijk.

Ik vond het een succes dat ik zonder (al te veel) mopperen of zelfmedelijden, gewoon door ging.
Meter voor meter in doorweekte kleren naar huis terug.
Zonder een gevoel van falen of balen.
Me gekoesterd voelen door het feit dat ik een capuchon op mijn hoofd had die voor wat beschutting zorgde.
Dat ik überhaupt een huis had om naar terug te fietsen.

En eenmaal thuis zou de trots, het gevoel van overwinning en het voldane gevoel de overhand hebben.
Heb ik het toch maar weer even gefikst!
Ik ben én in beweging geweest, én mijn hoofd leeg laten waaien, én inspiratie voor dit blog opgedaan én op alle niveaus grondig opgefrist.

Dat dat ‘zo snel mogelijk terug naar huis’ plan B ook nog niet zo eenvoudig ging (een stuk moeten lopen omdat het echt te hard waaide, 1 minuut voordat ik thuis was weer een verse regen-met-hagelbui over me heen krijgen), maakte niet eens zo heel veel meer uit.
Extra bonuspunten voor de euforie van het bijna thuis zijn, moet je maar denken.

Hier en Nu

Ik had mijn ego een stem kunnen geven voordat ik vertrok.
Mijn lieve ego dat graag alles tot in de puntjes gepland ziet.
Die niet-reële en wanhopige pogingen doet om (schijn)controle te houden.
Niet van onverwachte wendingen en mogelijk ongemak houdt.

Die ruimte geef ik het eigenlijk bijna nooit meer.
Inmiddels heb ik mijn leven zo ingericht, dat ik het maken van plannen tot een minimum heb beperkt.
Veel liever leef ik in het hier en nu.
Dingen gaan toch altijd anders, en je hebt toch nooit controle over de 1000 factoren die iets tot een succes maken.
En: wat is een succes überhaupt?
Wie bepaalt dat?

Alleen wanneer ik als reisbegeleider aan het werk ben, plan en kijk ik (ver) vooruit.
Verder niet of zo weinig mogelijk.
Als je in het hier en nu leeft,
je vertrouwen hebt in jezelf, in een goede afloop,
dan lééf je meer.
Dan stroomt het.
Dan kunnen dingen zich ontvouwen.
Spontane ontmoetingen plaats vinden.
Inzichten tot je komen.
Dan kunnen gevoelens van trots en vertrouwen de angsten en onvrede overwinnen.

En dát is, als je het mij vraagt, de schoonheid van het leven.
De kracht van het hier en nu.

Liefs, Joanne Aurelia

De teksten en woorden die ik deel zijn mijn waarheid, in de hoop dat het jou helpt en inspireert.
Ik nodig je uit om datgene eruit te halen wat met jou resoneert, negeer de rest 🙂

Delen van dit bericht? Natuurlijk! Wel graag in haar oorspronkelijke vorm en met vermelding van mijn naam.

Als eerste de nieuwste blogs en het laatste nieuws ontvangen? Meld je aan voor mijn nieuwsbrief genaamd Lichtflits. 

Of download mijn gratis Lichtgids: 10 tips voor direct een blijer gevoel! Dan ontvang je automatisch ook mijn nieuwsbrief.

Wil je via mij door de engelen gecoacht worden? Doe jezelf DagLicht cadeau en investeer 44 dagen lang in de meest Stralende versie van jezelf!

Heb je de nieuwste informatie over Eenheidsheling al gelezen? Een super eenvoudige manier om met één enkele zin een heerlijke liefdevolle heling voor jezelf te vragen.

Heb je vragen, wil je wat delen: stuur me gerust een mailtje, ik vind het leuk om van je te horen!